افراد و سازمان‌ها باید از هر فعالیتی که انجام می‌دهند یاد بگیرند و با افزایش دانش و مهارت خود، عملکرد خود را بهبود بخشند. تقریبا همه به این موضوع آگاهی دارند اما در بسیاری از سازمان‌ها این اتفاق نمی‌افتد. مؤسسه مدیریت پروژه، تلاش موقتی برای ایجاد یک محصول، خدمات یا نتیجه منحصر به فرد را به عنوان تعریفی از پروژه بیان می‌کند. در واقع پروژه یک فعالیت مقطعی است که برایش نقطه شروع و پایان تعریف شده و با زمان و منابع خاصی محدود شده است. هر پروژه علاوه بر محصول یا خدمتی که به عنوان خروجی اصلی خود دارد، دانش‌هایی را هم ایجاد می‌کند .معمولا تجارب و درس‌آموخته‌های ایجاد شده در طی پروژه به نحوی سازمان‌دهی نمی‌شود که در پروژه‌های آتی سازمان بتوان از آن استفاده کرد. در سازمان‌هایی که پروژه‌های مختلفی تعریف می‌شود، می‌توان با رویکردهای مدیریت دانش پروژه، ریسک از دست رفتن بخش اعظمی از دانش‌ها را کاهش داد.
رویکردهای مدیریت دانش پروژه در سه مقطع قبل از شروع پروژه، حین پروژه و بعد از پروژه، ابزارهایی را ارائه می‌دهد تا دانش و درس‌آموخته‌ها شناسایی، کسب، تسهیم، و نگهداری شده و در زمان نیاز دوباره قابل بازایابی و استفاده باشند. بازنگری پس از اجرا(After Action Review)، کمک همکار(Peer Assist)، درو کردن دانش(Knowledge Harvesting)، داستان‌سرایی(StoryTelling) و ... تعدادی از این ابزارها هستند.
